Fascinerend vind ik het, die menselijke gewoonte om in gedachten zo zelden in het nu te zijn. Alsof het belangrijk is wat er vroeger gebeurde of morgen heel misschien gaat plaatsvinden.
Wat je vroeger hebt meegemaakt, is er nu niet meer. Alles wat je misschien voelt in het kader van toen, is slechts “a thought carried through time” (quote van Sydney Banks) En wat er morgen gebeurt – of over 5 minuten – is totaal onvoorspelbaar.
Waarom zijn we in gedachten dan toch zo vaak bezig met hoe het was, hoe het had kunnen zijn of het zou kunnen worden? Ik houd het er voorlopig even op dat dit fenomeen voortkomt uit angst en onzekerheid. Want als we het verleden en de toekomst los laten, dan is er alleen nu. Dit moment. Wat we kunnen beleven maar waar we geen controle over hebben. Dit moment passeert en zal over gaan in een ander moment waar we opnieuw geen controle over hebben.
Denken aan het verleden en fantaseren over de toekomst geven ons een schijnhouvast. Zodat we niet hoeven te voelen dat huidige moment als water door onze vingers glipt.