Heb je wel eens gemerkt dat er een gevoelsmatig verschil is tussen mensen die dingen vanuit angst doen en mensen die dingen vanuit liefde doen? (Ja, sorry, als je net als ik niet erg gewend bent om het woord “liefde” te gebruiken… dan kan ‘t een beetje een braak-intro zijn op dit artikel). Het heeft voor mij lang geduurd voor ik het zag… of liever voelde. Vroeger – pre-3P zeg maar – ervoer ik wel dat sommige mensen met erg veel power kwamen binnen walsen. Maar ik zag het vaak als enthousiasme en kracht.

Als iemand een erg stevig standpunt had over wat beter zou kunnen in mijn leven of mijn bedrijf, dan had ik vroeger de neiging dat serieus te nemen. En er direct iets mee te doen. Al was het maar erover nadenken en goede argumenten verzinnen waarom ik het er niet mee eens was.

Regelmatig dacht ik ook dat het feit dat ik niet met zoveel kracht communiceerde, een teken van onzekerheid was. En dat ik een betere coach zou zijn als ik ook zo overtuigend zou weten te vertellen wat anderen “moeten” doen om succesvol of gelukkig te zijn. Ik zag die enigszins dwingende, op een heel-erg-zeker-van-je-zaak manier communiceren als een teken van zekerheid. Waarbij ik mezelf voorhield dat zekerheid the way to go was.

Tegenwoordig kijk ik daar anders tegenaan. Meen ik te zien dat naarmate iemand harder en krachtiger communiceert, er meer onzekerheid onder zit. Alsof er een angst overschreeuwd moet worden en diegene alleen in zichzelf kan geloven door enorm zelfverzekerd diverse waarheden te verkondigen. En om in zichzelf te kunnen blijven geloven, hebben ze het nodig dat jij de dezelfde dingen ziet als zij. Om je een voorbeeld te geven: ik sprak laatst een ondernemer die ik al mijn halve leven ken. Aardige vent, hart op de juiste plaats. Alleen – zodra we met elkaar in gesprek gaan- meen ik op te merken dat hij niet echt naar me luistert. Hij heeft het schijnbaar heel druk in zijn hoofd met bedenken hoe het anders of beter voor mij zou kunnen.

Ik denk dat er een andere manier is dan iemand verbaal overrulen: dat “leven vanuit liefde” waarmee ik dit artikel begon.

Als eerste liefde voor jezelf. Met compassie voor wat je ziet als “jouw zwakke kanten”, met vertrouwen in jezelf en het leven in zijn algemeenheid.

Ten tweede liefde voor anderen. Waarbij je de regels over “hoe het moet” kunt loslaten. Zodra je niet – of op z’n minst minder – wordt geregeerd door angst en onzekerheid is het veel makkelijker compassie te ervaren. En te vertrouwen op de kracht van anderen en hun eigen wijsheid. Waarbij je zeker weet dat die ander er wel komt, ook als hij of zij het helemaal anders aanpakt dan jij.

Het enige wat hiervoor nodig is, is om te herkennen wat de onzekere gedachten zijn die jou ongemerkt voortdrijven. Herken je ze en weet je – tot in het verste puntje van je tenen – dat ze onzin zijn, dan ontstaat er een ongekende liefde, ruimte en vrijheid. Die zorgt voor minder stress, meer inspiratie en creativiteit en veel betere relaties.