Mijn tante merkte van de week op dat ik het leven wel heel erg luchthartig opneem. Dat ik het oké vind om soms niet lekker in mijn vel te zitten, dat ik problemen wegwuif en heel makkelijk zeg dat iets vanzelf weer overgaat. En ze heeft gelijk, maar dat is lang anders geweest.

Mijn ouders hebben mij het grootste deel van mijn leven zwaar op de hand gevonden. Ik zag veel beren op de weg en kon goed onderbouwen waarom die beren de aandacht kregen die ze verdienden. Zonder die aandacht zouden de beren op de weg namelijk voor de grootste problemen zorgen. En problemen, die kon je beter voorkomen om te zorgen dat het leven een beetje leuk bleef.

Wat ik toen niet zag en nu wel, is dat ik die beren zelf verzon. Het waren Fata Morgana’s. Ze zagen er heel echt uit, maar bestonden in werkelijkheid niet.

Mijn zorgen leken gegrond en gerechtvaardigd omdat ik dacht dat mijn omstandigheden van belang waren voor mijn levensgeluk. Ik ging ervan uit dat ik meer of minder gelukkig zou zijn met een bepaalde man, een bepaalde baan, een bepaald soort kleding of een bepaald soort huis.

Wat ik toen niet herkende is dat het leven zo niet werkt. Dat is niet het systeem van onze psyche. De buitenwereld maakt niet hoe wij ons voelen. Wat wij denken over onze omstandigheden bepaalt ons welzijn. En wat we denken is totaal arbitrair. Wat we denken verandert van moment tot moment. Wat ik denk, verzin ik zelf. Ja, mijn bewustzijn maakt er mooie special effects bij waardoor ik geloof in mijn Fata Morgana. Maar daarmee wordt het nog steeds niet meer dan wat het is: een luchtspiegeling.

Op de meeste momenten kan ik zien dat het niet uitmaakt wat ik denk omdat het een luchtspiegeling is die elk moment van vorm kan veranderen. Hoe ik me ook voel en wat voor beren ik ook op de weg zie, het is nooit zo echt als het lijkt.

En het heeft nooit werkelijk invloed op mij en mijn kern. Van binnen ben ik altijd oké. Stroomt de levensenergie nog door me heen en er komt altijd een moment waarop ik dat weer kan voelen. Ongeacht man, baan, kleding of huis.

Het feit dat ik dat zie en herken maakt dat ik het leven minder zwaar neem en minder zwaar ervaar dan vroeger. Dat maakt dat ik over veel dingen luchtig kan doen; het is immers niet meer dan een vluchtige Fata Morgana…